
(Ποίηση Τριαντάφυλλου Μπαλωμένου)
Ένστολε παιδί του εργάτη ρίξε “τον μπάτσο”…
Όταν η ανεργία , η φτώχεια κ’ η πείνα,
φορέσουν των χορτάτων πλούσιων τη στολή
και του χρυσοφόρου καμάτου το δίκιο
καταντήσει πουλημένη τιμή…
τότε το…
« τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου»
θανάσιμα αιμορραγεί…
Για την δικαιοαρπαγή
ξιφουλκείς κάθε μέρα στη ζωή…
Κάνεις για συμμάχους θεριά
και τα ταΐζεις με τα δικά σου παιδιά…
Ψέγεις τον δάσκαλο,τον καθηγητή,
τον μαθητή,τον φοιτητή,
που κάνουν κάστρο μάθησης και λευτεριάς της νιότης κάθε σπουδή,
κι αρνούνται σ’ αυτούς,
που μας κλέβουν το βιβλίο πάνω απ’ το τραπέζι,
να χλευάζουν ως αγράμματα του λαού τα παιδιά,
και να τα θεωρούν «τούβλα» χρυσά,
για να κτίσουν τις Α.Ε, ιδιωτικά σχολειά.
Αφήνουν την πρέζα να μπει μέσα στων επιστημών
και των τεχνών το σχολειό,
-που πάει πάντα μαζί με τον αστυνομικό και το μεγάλο αδελφό-
και λένε «μπάχαλο» τούς αγώνες στου λαού τα πολυτεχνεία,
για να ‘χει η εξουσία, των αφεντικών ,
έδρα «σπουδαστικό»
και στη μασκαρεμένη τους τυραννία,
την αστική δημοκρατία.
Κι εσύ ένστολε παιδί της εργατιάς,της αγροτιάς,της εσχατιάς…
που βλέπεις τη γενιά σου σκλάβα και πεινάς,
μη γίνεσαι του κλεμμένου θησαυρού μας δερβεναγάς…
Εσύ συνάδελφε, φίλε,
που ψέγεις το γιατρό,
που ξημεροβραδιάζεται δίπλα σου,
στη κόρη σου και το γιό
και παλεύει μέρα και νύχτα
για έναν πανανθρώπινο σκοπό,
να θυμάσαι ότι,
ποτέ ως θεσμός η αστυνομία,
του κράτους των λίγων η βία,
δεν είχε τα τα γκλοπς
για τα λευκά κολάρα,τη μαφία… .
αλλά ενάντια στους αγώνες τους εργατικούς, τους λαϊκούς.
Κάνει τις πλάτες στ’ αφεντικά
και μέτωπο στην εργασία, στην κοινωνία.
Το κράτος αυτό ντύνει
με «νόμο και τάξη»
την ανισότητα στην κοινωνία.
στου κάθε δουλευτή την κλεμμένη υπεραξία,
σε κάθε φάμπρικα, σε κάθε γιαπί, σε κάθε εργασία…
Στέλνει μήνυμα υποταγής σε κάθε φυλακή του λαού,
από το σπίτι μέχρι την πλατεία
και στο μεγάλο κάτεργο ,την εργασία .
σε κάθε αντίσταση του,
σε κάθε απεργία,
με των αφεντικών τη βία…
Ωμή βία είναι του νόμου,
η δολοφονική στη ζωή απαξία ..
Δεν μαθαίνουν ποτέ σε καμία
“μεγάλη των μπάτσων σχολή” ,
το “μεγάλη αξία έχει μόνο η ανθρώπινη ζωή …”
Μες την επιδημία λέει «ήρωες» τους γιατρούς
αλλά προσλαμβάνει ραβδούχους αστυνομικούς,
ως ανθρωποφύλακες των ολιγαρχών,
τα παιδιά των νηστικών, όλων των λαών.
Αν σκέπτεσαι του λαού την ασφάλεια και τη ζωή…
να είσαι δίπλα του κάθε στιγμή,
που κάθε «σωτήρας νονός»,
βαπτίζει κανονικότητα του λαού την κλοπή…
Δίπλα στους γονείς σου,
στο δικό σου παιδί,
σε κάθε σου αδελφό,
από μάνα ή δίκιο ταξικό,
στα περήφανα γηρατειά,
σε κάθε αδύναμο πάνω στη γη,
κι’ ενάντια σε κάθε αδικητή..
Και με του ένστολου ,
την καταδίκη αυτή,
στην βαναυσότητα για την δικαιοαρπαγή…
κι ενάντια σ’ όλων μας την ανοχή…
Πάμε μαζί με την πάλη,
του αγωνιζόμενου λαού,
για το δίκιο κάθε φτωχού.
να νοιώσουν οι πλουτοκράτες στο σβέρκο τους,
το χνώτο του λαού.
Εσύ ένστολε παιδί του εργάτη,
δείξε σύνεση κι ανθρώπινη στάση….
Και ρίξε “τον μπάτσο” στα απόβλητα ως συναδελφική απάτη…
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος