Γήινο όνειρο η ειρήνη (ποίημα Τριαντάφυλλου Μπαλωμένου)
Κυριακή ανέμελη και γιορτινή, της σχόλης, του “άγιου” το κερί,
φυλάκισες τα πρωινά, στης πόλης τα σπιρτόκουτα…
Άλλοι μοχθούν κι άλλοι γελούν…
άλλοι στον ύπνο τους θε να το βρουν,
κι άλλοι τραβάνε κει ψηλά που κάνουν τα όνειρα τρανά…!!!
Εκεί ψηλά στον Υμηττό, κει που στοιχειώσαν μυστικό,
της νιότης το κρυφό καημό, και του τρανού τ απόμακρο…
Μες του Χειμώνα την καρδιά μ’ έφεραν βήματα γοργά,
για να θεριέψω όπως παλιά, ελπίδες κι όνειρα.
Και να γυρέψω κάθε αιτία και φονικό, …τον κυνηγό…
Ξεθώριασε και δεν μπορώ, να βάλω χρώμα στ’ όνειρo
σαν τ ‘ουρανού το γκρίζο, Θωρώ το και με βρίζω…
Παίρνω τα μάτια από ψηλά, τα ρίχνω κάτω χαμηλά,
και τ όνειρο φωτίζω, τη Γη μου σαν ορίζω…!!!
Σε κάθε γη κάθε λαού, τ’ Αι-Γιάννη εδώ «Του Κυνηγού»,
θηράματα της πόλης, των κυνηγών της γης μας όλης…
Του Ήλιου η περίλαμπρη χαρά λεύτερος για σεργιάνι,
σε θάλασσες , γη και βουνά,
η γη ηλιοστάσιο για κάθε ληστή, κι ανθρωπότητα μες τη σπηλιά να ζει…
Όλη η ανθρωπότητα σε φυλακή στα σκοτεινά,
χωρίς τη ρότα του ήλιου, και τη σπορά…
Ο ιδρώτας μούλιασε τη γη, για να καρπίσει το σπυρί,
να φάει το « μάννα» κάθε παιδί, «Σώμα θεού» οι χριστιανοί.
Άρπαγες κόρακες σ όλη τη γη κράζουν, «…δικό μας είναι κάθε σπυρί»…
τραβάνε αυτοί για τα ψηλά, με των κολίγων την σπορά.
Γη ματωμένη, της λευτεριάς οι αντρειωμένοι,
για ίσα μοίρα στη ζωή, ζωή ανεκμετάλλευτη…!!!
Λίπασμα στ’ όνειρο αυτό, άφησαν κόκαλα σωρό,
στης γης τα σπλάχνα, νέοι και γέροι, του κόσμου στράτα…!!!
Χύθηκε αίμα άδικο των “κυνηγών” στης γης το πλιάτσικο,
που κάνουν θήραμα όλη τη γη, ληστεύοντας όπου υπάρχει ζωή…
Του ήλιου δέσμη φωτεινή, σαρώνει τ’ ουρανού το γκρι,
και τους λαούς φωτίζει, γήινο όνειρο σιγοψιθυρίζει…!!!
Να νοιώσουν πια των λαών την οργή,
Όλοι οι άρπαγες των λαών οι φτωχοποιοί,
όσοι λένε κράτος το δίκιο χλιδή.
Η λευτεριά για κάθε άνθρωπο, λαό, ανάγκη και κάθε νόηση αγαθή,
ανθίζει εκεί, μονάχα σε κάθε λαό νικητή…!!!
Ας χώσουν όλοι οι λαοί, μες της γης το καμίνι,
για πάντα κάθε αιτία κι αφορμή, που σπέρνει το δίκιο “χλιδή” στη γη…”
Κι εκεί που καίγεται το τέρας χλιδή, στ’ αποκαΐδια του τα στερνά,
εκεί φυτρώνει η ειρήνη, ένας καινούργιος κόσμος να γίνει…
Γι αυτό της γης το φανερό, ας πάψει να ναι μυστικό,
οι άνθρωποι για ν αγαπούν, για Ειρήνη πρώτα να μοχθούν…!!
Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος