(ποίηση Τριαντάφυλλου Μπαλωμένου)

Αυτά τα παιδικά δάκρυα είναι ρυάκια που χύνονται μέσα σε ποτάμια από αίμα …
Αυτοί οι πόνοι ξεπηδούν από ένα παιδικό κι ανώριμο σώμα που σφαδάζει από Γέννα…
Αυτά τα δάκρυα ξεπλένουν τα σκονισμένα και λερωμένα όνειρα για λευτεριά,
από τη λασπουριά που κουβαλούν οι Δυτικοί άνεμοι να κρύψουν τον κραταιό φονιά
και την δολοφονική τους καταιγίδα που «γράφουν» τα Ηνωμένα Έθνη στ’ αχαμνά.

Αυτό το πονεμένο παιδικό πρόσωπο σωρεύει θυμό για σένα νοικοκύρη και φονιά,
ψοφίμια μέσα σου αγέννητα η ανθρώπινη συνείδηση κ’ η έγνοια σου για τα παιδιά.
….κλαδευτήρι γι’ ανθισμένα χαμόγελα από λευτεριά …

Νοικοκύρη Λώτ, στήλη άλατος μέσα σου η καρδιά, η ντροπή του ντουνιά…
Βιαστή κορασίδων πατρίδων σε μέθη πολεμική,
«Σόδομα και Γόμαρα» ελλοχεύεις και κουνάς την ουρά πίσω σου πιθηκωτή
και με τη σκέψη σου μολύνεις τη γη.

Αχόρταγο αρπακτικό που κατακρημνίζει ότι κουβαλάει στα νύχια του τα γαμψά,
τη γη ανακατεμένη με μπαρουτόσπιτα και θρυμματισμένα κορμιά.
Εκεί αφήνουν τους σπόρους τους – τα άστεγα πια – όνειρα, φύτρα για τη λευτεριά.

Ανοιχτή ρέουσα αιώνια πληγή η γη του Αβραάμ, του Μωάμεθ και του Χριστού.
Αμνοί οι λαοί στο θυσιαστήριο της επαγγελίας κάθε επίγειου «θεού»,

Θύματα του Κάστρου της Βασιλείας του μαύρου χρυσού
και θανάσιμο όρυγμα το Σουέζ στο σώμα κάθε όμορου λαού,
για την – Pax Amerikana – ελευθερία του ιμπεριαλισμού,
με των χρηματιστηρίων της Γηραιάς Ηπείρου τις ορδές
και το όνειδος της βίας του κράτους του σιωνισμού,
με πρακτικές του ναζισμού, σε βάρος του πολύπαθου λαού.

Εκστρατεύουν με πανηγύρια απ’ το ορμητήριο του πιο φονικού στρατού,
σε on line και live streamig σύνδεση η θέαση του κακού,
για να βρουν μες τη γη κρυμμένη τη σφεντόνα ενός λαού,
που ‘κανε λάστιχο την πετρωμένη λευτεριά ενάντια στη ατσάλινη σκλαβιά..

Εκδράμουν με του Απαρτχάιντ την ολέθρια ντροπή,
και τη παγκόσμια χορηγία την ιμπεριαλιστική.
Ο κυνικός οίστρος εγκυμονεί το θανατικό σε συσκευασία τι βι,
με Σοκ Σταρ – τη κτηνωδία – «διασκεδαστή» η πολεμική μηχανή σε επέλαση για τη σφαγή.

Όταν προελαύνει της σκλαβιάς η τυραννία,
τότε γεννιέται Της Λευτεριάς η Βία
κι όπως χύνεται το μελάνι από αίμα,
στου Μπρεχτ της «Ιωάννας των σφαγείων» τη γραφή
κι αντρειεύεται η λευτεριά σε ανώριμο παιδικό κορμί,
με τη σκέψη ότι «μόνο η βία ωφελεί όπου εξουσιάζει η βία.»

Η Ειρήνη, κολυμπάει μέσα στα δάκρυα και στο αίμα…
Βαράει κουπί με ούριο άνεμο των λαών την απελευθερώτρια οργή…
Ξεχειλίζει σαν φουσκοθαλασσιά να πνίξει τη σκλαβιά,
σηκώνει στο ιστίο της λευτεριάς την παντιέρα,

Και γράφει χρυσές σελίδες ο αντιστεκόμενος λαός στο κράτος φυλακή,
σε κάθε «Πόλις» κόγχη με το Θούριο του νέου Ρήγα του Παλαιστινλή,
ενάντια στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΟΣΜΟ», των πολυεθνικών τη Ριβιέρα
και την εθνοκάθαρση του εθνικισμού τη χολέρα.
Όλη η ανθρωπότητα μ’ ένα στόμα, μια φωνή…
ΛΕ … ΛΕ … ΛΕΥΤΕΡΙΑ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ!

Τριαντάφυλλος Μπαλωμένος